Inf. 24.1 str. 87

Gdy rtęć (czy jakakolwiek inna substancja) paruje do powietrza, to musi nastąpić zmiana jej stanu skupienia z ciekłego na gazowy - tak jak przy wrzeniu, przy czym wrzenie następuje w całej objętości danej cieczy, a parowanie jest zjawiskiem powierzchniowym. Nie zmienia to natomiast faktu, że dokonuje się zmiana fazy z ciekłej na gazową, a w takiej sytuacji do substancji należy dostarczyć energii, stąd rtęć musi pobierać przy parowaniu ciepło z otoczenia (powietrza).

Natomiast to, że ciśnienie par rtęci w rurce pozostaje stałe wynika już w zasadzie wyłącznie z treści zadania, mamy bowiem powiedziane w głównej treści, że po pewnym czasie ustala się już maksymalne ciśnienie par rtęci w rurce. I postawione dalej pytanie dotyczy tego właśnie ustalonego stanu opisanego w treści, dlatego ciśnienie par rtęci pozostaje już stałe (na maksymalnym możliwym poziomie).

w którym momencie to ciśnienie będzie maksymalne i dlaczego? 

Odpowiedź na pytanie kiedy się to stało jest zawarta w treści, cytuję: "Obszar pomiędzy powierzchnią rtęci w rurce a zamkniętą częścią rurki, w którym początkowo była próżnia, po pewnym czasie wypełniła para rtęci o maksymalnym ciśnieniu dla aktualnej temperatury otoczenia."

Oznacza to po prostu tyle, że na początku w tej części rurki nad rtęcią była próżnia i rtęć zawarta w rurce zaczęła parować w wyniku czego w tej przestrzeni pojawiły się pary rtęci. Po pewnym czasie ciśnienie par rtęci tam zawartych osiągnęło już maksymalną możliwą wartość. Dla każdej bowiem określonej temperatury w takiej sytuacji istnieje maksymalne możliwe ciśnienie par danej substancji, która w taką przestrzeń paruje.